Σύμφωνα με την ιστορία. η Κλεοπάτρα αυτοκτόνησε βάζοντας το χέρι της στα φίδια που φύλαγε στην κρεβατοκάμαρά της σαν κατοικίδια. Ο ιστορικός της εποχής είπε πως ήθελε να πεθάνει γιατί ο Ιούλιος Καίσαρας της είπε πως δεν την αγάπησε ποτέ και ότι την πήρε για την εξαιρετική ομορφιά της και τη μεγάλη δοξασμένη Αίγυπτο που είχε σαν περιουσία. Η μαγική όμως εξήγηση της ιστορίας είναι άλλη: η Κλεοπάτρα ζει, όπως ζει και η ωραία Ελένη της Τροίας του Ομήρου, όπως ζουν όλες οι ωραίες Ελένες αποφεύγοντας το τυχαίο ατύχημα της ζωής που λέγεται θάνατος.
Ευγενία μου εσύ σύμφωνα με τη Μαλβίνα που συνδύαζε ομορφιά και νου και τα έδειχνε ταυτόχρονα (παρά την ρήση του Hölderlin πως αν έχεις νου και ομορφιά μην τα δείχνεις ταυτόχρονα γιατί οι άνθρωποι θα σε μισήσουν), εσύ που’ χες και τα δύο τα έδειξες και πολλοί άνθρωποι σε ζήλεψαν και σε μίσησαν. αλλά κυρίως σ’ αγάπησαν γιατί ήσουν μια μάγισσα της αγάπης και ήξερες να ξεχωρίζεις την αληθινή μαγεία από την πραγματική γοητεία.
Εγώ ήμουν ένας από τους τυχερούς που θαμπώθηκα από την ομορφιά σου και μπορώ να πω πως σ’ αγάπησα, έστω για λίγο, όπως πρέπει να αγαπούν οι άνθρωποι και όχι οι μαϊμούδες που φωνάζουν για αιώνια την αγάπη για να ξορκίσουν την απουσία της και την οδηγούν όπως την Ευρυδίκη στον Άδη.
Εσύ δεν χρειαζόταν ν’ αγαπήσεις γιατί σ’ αγάπησε η φύση και σου χάρισε μια ομορφιά που μόνο η αιωνιότητα θα μπορούσε να ζηλέψει και έτσι πορεύτηκες με διαφάνεια μοναδική, όπου μέσα από το μαύρο έβλεπες το λευκό όπως οι πριγκίπισσες του Βορρά, που περπατούν πάνω από τα σύννεφα ασκώντας την τέχνη της ζωής και της αγάπης με δεξιοτεχνία μοναδική, μοιράζοντας το φως που μόνο τα δύο μεγάλα σου μάτια ήταν ικανά να χαρίσουν σε όποιον τυχερό τα κοίταζε.
Όσοι δεν σ’ αγάπησαν ήταν αυτοί που δεν αγαπήθηκαν ποτέ, γιατί της μαγείας προηγείται η αγάπη και όλα τα κακά, η αμαρτία, η δυστυχία και ο θάνατος είναι αυτόχρημα έλλειψη αγάπης · και σε σένα η αγάπη περίσσευε και απλόχερα τη μοίραζες στους τυχερούς που δεν είχαν ρυτίδες ούτε στα χέρια, ούτε στην ψυχή.
Αυτόν που δεν αγαπά τον χτυπάν οι αρρώστιες και μόνο όποιος αγαπά θεραπεύει και θεραπεύεται, γι’ αυτό εσύ δεν θα συναντήσεις την σκοτεινή πλευρά της ζωής που οι κοινοί θνητοί συνήθισαν να ονομάζουν θάνατο… Εσύ, μια μάγισσα και γόησσα μοναδική της αγάπης και του έρωτα, εσύ, μια Διοτίμα της ζωής, δεν θα αφήσεις το μαύρο της αρρώστιας που σε χτύπησε να σκοτεινιάσει το πιο καθαρό βλέμμα του γαλαξία μας · εσύ προικισμένη με τις μαγικές ιδιότητες μιας θεάς που περπατούσε ανάμεσα στο αιώνιο και το προσωρινό, θα νικήσεις το ταπεινό εμπόδιο που μπήκε σαν ερωτηματικό στην ζωή σου, με όλα τα θαυμαστικά να σε προσέχουν και να προσεύχονται για να δώσεις λάμψη στο χθεσινό μολύβι και να το κάνεις σημερινό χρυσάφι. Γιατί εσύ, μια μάγισσα, ξέρεις πολύ καλά πως τη μαγεία δεν την πιάνεις με την ερμηνεία της μαγείας, όπως δεν πιάνεις το κελαηδητό των πουλιών με ξόβεργες.
Εσύ ήξερες πριν να μάθεις και αγάπησες πριν αγαπηθείς, γι’ αυτό και όλοι όσοι σε γνωρίζουν μαγεύονται από το μυστήριο ενός ανθρώπου που έβλεπε τον κόσμο πριν τον δει κανείς, δισεκατομμύρια έτη φωτός στην σύντομη ζωή του γαλαξία μας.
Αγαπημένη μάγισσα μου, εγώ ο ταπεινός θνητός που κάποτε αγάπησες -και γι’ αυτό μ’ άφησες να φύγω για την χώρα των Σειρήνων και των Σειληνών- θα ορκιστώ φύλακας του ιερού που υπηρετείς για να μπορείς για έτη, αιώνες, να δίνεις την λάμψη της ομορφιάς σου σε όσους στερημένοι από αγάπη και λατρεία δυστυχούν σε αυτή την ζωή γιατί δεν αγαπήθηκαν ποτέ. Και όπως θα’ λεγε η θεϊκή Μαλβίνα «στη ζωή υπάρχουν μόνο δύο είδη ανθρώπων, αυτοί που αγάπησαν και αυτοί που αγαπήθηκαν», ξεχνώντας μια τρίτη κατηγορία, εσένα που αγάπησες αλλά και αγαπήθηκες ταυτόχρονα. Και αγαπήθηκες πολύ όμως, και αυτό το ξέρω και εγώ που ήμουν κάποτε ο αγαπημένος υπηρέτης της αιώνιας ομορφιάς σου.
Τώρα στις άνω τελείες που σου βάζει η ζωή, εμείς θα βάλουμε μόνο τα θαυμαστικά, χωρίς ερωτηματικά, για να πάμε μαζί στο μαγικό βουνό και στην ζώνη του λυκόφωτος, για να ξορκίσουμε με τα τεράστια μαγικά σου μάτια τους φόβους των ανθρώπων για το τυχαίο της ζωής που είναι ο φόβος του θανάτου και όχι ο ίδιος ο θάνατος…
Σ’ αγαπώ, να προσέχεις και να με προσέχεις!
Κείμενο του Προέδρου του Ανδρολογικού Ινστιτούτου, Κωνσταντίνου Κωνσταντινίδη.
